Miasto dzieliło się na trzy części:

   I. Stare Miasto - posiadało 37 domów, kościółek św. Stanisława /drewniany/ i cerkiew prawosławną św. Mikołaja z popem.

   II. Miasto Średnie - posiadało zabudowania starościńskie z kancelarią, kościółek św. Ducha, młyny królewskie i dominikańskie oraz kilka domów miejskich.

   III. Nowe Miasto - posiadało kościół parafialny pod wezwaniem Matki Boskiej z probostwem, kilkanaście domów miejskich w tym większość szlacheckich, a niektóre żydowskie. Osobno okopany był klasztor dominikański z młynem nad Bugiem. Okrążające zaś miasto, poza korytem rzeki Bugu, Pełtwi, Słotwiny, rozległe przedmieścia dzielono na łany. I tak:

   Niemiecki Bok zajmowało 2 1/2 łanów miejskich, 2 łany szlacheckie z Wojtowszczyną.

   Przedmieście Lipiboki zajmowało 20 łanów miejskich, 1 łan poza potokiem Słotwina, 1 1/4 łanu szlacheckiego z młynem i papiernią nad groblą, która przedmieście Lipiboki z Niemieckim Bokiem łączyła.

   Przedmieście Długa Strona zajmowała 21 łanów, miejskich, 2 3/4 łanów szlacheckich, cerkiew prawosławną św. Prokopy z popem oraz nowe osady nad rzeką Rokitną i na Błotach Wierzblańskich.

   Przedmieście Podzamcze zajmowało łany starościńskie, 2 łany miejskie, 1/4 łanu szlacheckiego i monastyr bazyliański z cerkiewką.

   Przedmieście Wolany miało 8 1/4 łanów miejskich i małą cerkiewkę św. Onufrego oraz nowe osady nad rzeką Rudnią.

   Wały otaczające miasto wraz z przedmieściami sięgały przeszło milę długości. Oprócz tego istniały jeszcze w mieście wały i groble oraz fosy, i przekopy, które utrudniały nieprzyjacielowi dostęp do niego.

   W roku 1654 Kozacy pod wodzą Bohdana Chmielnickiego w perzynę obrócili miasto. Popalili kościoły, cerkwie, zniszczyli zamek i wszystkie domy w mieście i na przedmieściach, popalono miejskie fortece. Miasto jakby przestało istnieć. Dopiero po 5 latach Sejm Rzeczypospolitej wysłał komisję, która potwierdziła ogromne zniszczenie miasta. Spaleniu lub zniszczeniu uległy dokumenty nadające miastu przywileje oraz mieszczanom i szlachcie.

   Od roku 1674-1746 starostą miasta był Stanisław Jabłonowski, następnie jego syn Aleksander. Był to okres ucisku mieszkańców miasta. Starosta bowiem zaludniając miasto osadzał ludzi na prawach poddaństwa, zabierając często ziemię prawnym właścicielom. Sprzeciwiali się temu mieszczanie i szlachta. Wnieśli oni skargę do tronu królewskiego. Po licznych interwencjach posłów i mieszczan Tomasza i Andrzeja Bryka oraz Andrzeja Łuczkiewicza otrzymało miasto wydany przez króla Augusta III dekret z dnia 7 września 1746 roku. W dekrecie tym król zachował miasto przy jego dawnych prawach i przywilejach, szczególnie uwolnił je od wszelkich powinności pańszczyźnianych. Dekret ten nie był respektowany przez starostów, którzy nadal nakładali różne ciężary na mieszczan i szlachtę.

   W roku 1763 Antoni Jabłonowski sprzedał starostwo buskie Józefowi Mierowi pochodzącemu z rodziny szkockiej, który był właścicielem Radziechowa i Chołojowa. On to rozwinął w Busku przemysł, a to tym bardziej, gdy po I rozbiorze Polski w 1772 roku, został dożywotnim panem miasta i starostwa. Rozpoczęto wyręby lasów, budowano tartaki. Wskutek tych przedsięwzięć osiedliło się w mieście wielu Niemców i Czechów. Nowo wytrzebione miejsca po lasach zaludniano tak zwanymi “Budnikami” przesiedlonymi tu spod Niska i Leżajska. Ludność tam osiedlona wyrabiała węgiel dla kowali, dziegieć i smołę, wypalała wapień, kopała żelazną ochrę i rudę darniową znajdujące się w lasach. Do przetapiania surowca zabudowano kuźnicę żelazną nad Bugiem na przedmieściu Wolańskim. Zbudowano kilka hut szkła i potażerni, które dostarczały artykułów do handlu. Powstały osiedla Ostapkowce i Lanerówka.

   W roku 1769 kupiec lwowski Jan Preszel zakłada garbarnię skór. Po kilku latach fabryka ta dostarczała materiału na obuwie dla całej armii austriackiej. Po śmierci właściciela w roku 1815 fabryka została zlikwidowana.

   W roku 1786 zniesiono poddaństwo i wtedy miasto Busk mogło się wyzwolić od powinności pańszczyźnianych jakie nakładał właściciel starostwa Józef Mier.

   W roku 1849 wielki pożar zniszczył całe centrum miasta oraz kościół. Miasto bardzo podupadło.

   W roku 1833 po śmierci Wojciecha hr. Miera dobra buskie bardzo zadłużone nabył na licytacji kuzyn dziedzica hr. Feliks Mier. W roku 1856 dobra te odziedziczył hr. Feliks Mier.

   Według przeprowadzonego spisu miasto wraz z przedmieściami liczyło 5297 mieszkańców:

   Kościół farny pod wezwaniem św. Stanisława erekcja tutejszej parafii łacińskiej, sięga czasów panowania Ziemowita tj. lat 1386-1411, który jak się okazuje z przywilejów przez niego wydanych usilnie starał się ziemię buską z prawosławia oczyścić.

   Pierwszy kościół parafialny obrządku łacińskiego istniał na Starym Mieście. Zniszczony w XVI wieku przez napady tatarskie odstąpił to prawo zbudowanemu już w 1504 roku kościołowi pod wezwaniem NMP Niepokalanego Poczęcia na Nowym Mieście, w miejscu gdzie później istniał stary cmentarz. Przy tym kościele, aż do czasu jego zniszczenia przez kozactwo B. Chmielnickiego, było probostwo całego miasta uposażone dochodami i przywilejem króla Zygmunta Augusta z 01.01.1564 r. Potwierdzenie to uważane było jako odnowienie erekcji probostwa tutejszego, któremu przyznano od mieszczan buskich daniny oraz przyznano niektóre grunta i inne dochody lokalne. Spalony przez kozaków kościół nie został odbudowany, natomiast parafię przeniesiono do kościółka św. Stanisława, który również został przez kozaków zniszczony, lecz wkrótce odbudowany z drzewa. Kościół ten wraz z probostwem przetrwał do roku 1768. W tym roku ówczesny proboszcz ks. Szczepan Mikulski kanonik archikapituły lwowskiej rozpoczął budowę nowego kościoła i plebani z twardego materiału. Grunta pod kościół i plebanię nadane zostały przywilejem króla Stanisława Augusta z dnia 3 X 1765 r. Świątynię pięknie wykonaną z zewnątrz i wewnątrz konserwowano w roku 01 września 1780r. Wraz z kościołem oddano do użytku plebanię, wikarówkę i szpitalik.

   W dniu 30.05.1814 r. spalił się kościół wraz z większą częścią miasta. Dopiero w roku 1838 odrestaurowano dach i zewnętrzne ściany kościoła.

   Okropny pożar jaki nawiedził miasto w 1849 r zniszczył na nowo kościół tak dalece, że nabożeństwa przeniesiono do cerkwi parafialnej obrządku grecko-katolickiego. Opuszczone mury odrestaurowano dopiero w roku 1856 wraz z probostwem i wikarówką.

   Oprócz kościoła parafialnego istniał kościół i klasztor oo. Dominikanów założony w 1608 r przez księcia Jerzego Wiśniowieckiego. Klasztor ten utrzymywał się z danin fundatora jak również zapisów mieszczan buskich. Posiadał grunta, ogrody warzywne, pasiekę i młyn. W roku 1786 zniesiony został przez Austriaków kościół i klasztor. Całą realność klasztorną wraz z zabudowaniami - kościołem, klasztorem i młynem na średnim mieście nabył ówczesny dziedzic starostwa buskiego hr. Józef Mier za 3498 zł p.

   Dawne zabudowania kościoła przedzielono na 2 piętra używając je do suszenia chmielu i magazynu sprzętu ogrodniczego. Część budynków rozebrano.

   Istniał jeszcze klasztor oo. Bazylianów na przedmieściu Wolany zniszczony przez kozaków w roku 1654. W roku 1670 w miejsce dawnego klasztoru zbudowano małą cerkiewkę, a na przyległej zagrodzie mieszkał czasami mnich odprawiający w cerkwi nabożeństwa. Po zniesieniu przez Austrię klasztoru sprzedano cerkiewkę i zagrodę na korzyść funduszów religijnych. Kupiła ją rodzina Haczkiewiczów. Miejsce, gdzie stała cerkiew monastyrska zdobił do lat międzywojennych starodawny krzyż kamienny z napisem bardzo zatartym.